Mana-sama

Hej, właśnie przed chwilą skończyłam sprzątać pokój. Bardzo męczące zajęcie. A dzisiaj od samego rana rysowałam... Manę! Uwielbiam go, chociaż trochę się go boję. On się nigdy nie uśmiecha.

Marzy mi się zrobić jego cosplay. *.*
To teraz moje rysunki...

Tu ma za dużą główkę, ale podobają mi 

się cienie na sukience. xD

Tu mi w ogóle go nie przypomina, ale dopiero się 

uczę go rysować, więc mam nadzieję, że mi 

wybaczycie. ^ ^"

Biały Mana przed...

i czarny po pokolorowaniu. :3

No, tu już przypomina siebie. ^ ^

A tu moje starsze rysuneczki: 

Gothic Lolitka 

Classic Loli

I Nika na koniec. :3

Psychodelika w czystej postaci, czyli co się dzieje w głowie Niki, czyli kolejny sen o Anli Pollicino

Miałam taki piękny sen. *.* Śniło mi się, że razem z Alex poszłyśmy na kolejny koncert Anli Pollicino. Alex stała i pilnowała naszych rzeczy, a robiła to tak dobrze, że nas potem okradli xD, a ja zostałam wciągnięta przez Shindy'ego na scenę, gdzie razem...tak, to chyba był taniec. Taki taniec-połamaniec. On mną tam podrzucał, przerzucał i robił wiele innych dziwnych rzeczy. Skąd wziął się taniec na koncercie rockowym? o.O Nie mam pojęcia. xD Moja pani od polskiego (co ona, do cholery, robiła na koncercie Anli?) powiedziała, że ruszałam się sztywno. Odpowiedziałam jej coś w stylu: "A gdyby pani tańczyła z chłopakiem swoich marzeń, co by pani zrobiła?" Nic na to nie powiedziała, tylko gdzieś poszła. Anli zeszło ze sceny, został tylko Kiyozumi, z którym zaczęłam rozmawiać po angielsku. Na koncercie również spotkałam Gienię i pokazując na nią powiedziałam Kiyozumiemu: "Podobasz się tej dziewczynie. Jest zbyt nieśmiała, żeby ci to powiedzieć, ale ona cię kocha", po czym dotarło do mnie, co zrobiłam i zaczęłam przepraszać Gienię, która widząc piękny uśmiech Kiyozumiego, nie opieprzyła mnie, tylko wpatrywała się w niego zauroczona. Najlepsze, że koncert odbywał się w mojej podstawówce. Najwidoczniej wszystkie koncerty w moich snach odbywają się właśnie tam. Anli chodzili po szkole w poszukiwaniu ręczników. o.O  Nie wiem, po jaką cholerę, ale postanowiłam im pomóc. I wtedy... zaczęłam gadać z Shindym! Po polsku! I on ze mną gadał i mnie tulił i tulił i gadał i w ogóle był taki kochany. A jak się świetnie z nim rozmawiało. *.* W poszukiwaniu ręczników weszliśmy na salę gimnastyczną, gdzie odbywała się lekcja WF-u. Potem dalej był koncert i oczywiście konkurs. Shindy dał jakiejś dziewczynie kawałek białego sznurka i powiedział, że ma się nim podzielić z kimś z publiczności, wtedy ona i ta osoba spędzą tydzień w hotelu z Anli. Zapytała się, kto chce wziąć w tym udział. Wszyscy się zgłosili. xD Popatrzyłam na nią błagalnie i to mnie dała połowę sznurka. Zresztą wiedziałam, nie wiem, skąd, ale wiedziałam, że nawet gdyby dała go komuś innemu, Shindy i tak by mnie przygarnął. Oczywiście ktoś próbował mi go wyrwać, ale ja się nie dałam. I... obudziłam się. Dziwne było to, że wcześniej też się obudziłam, ale potem zasnęłam i śnił mi się ciąg dalszy. Ale w tym wypadku już tak nie było. :c
Więcej takich snów poproszę. c:

Liebster Award

Dawno, dawno temu… zostałam otagowana przez Kuroi, ale że wcześniej jakoś nie miałam do tego głowy, postanowiłam to teraz nadrobić. Dziękuję Ci, Kuroi-sama! :3

„Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował”

1. Ulubiony zespół?

Hm… Trudne pytanie. Dużo ich. No ale jak jeden to jeden. Marilyn Manson.

2. Jaki utwór Cię ostatnio ciągle ''męczy''?

MUCC – G.G

3. Najpiękniejszy (lub najbardziej lubiany) i najdziwniejszy (albo znienawidzony) język?

Lubię język polski. Naprawdę, jest piękny. A dziwny jest… hm… może niemiecki?

4. Ulubione zwierzę?

Zwierzaczki są tak kochane, że nie potrafię wybrać jednego. ^^”

5. Kim chciałabyś być w następnym życiu?

Shindym. *.* Chciałabym zobaczyć jak to jest być nim.

6. Ulubiona książka?

Mechanizm Serca.

7. Ulubiony film?

Edward Nożycoręki.

8. Z czym kojarzy Ci się termin ''morsologia''?

Z morsami? xD I maskotką Dafi. xD

9. Gdybyś miała możliwość spotkać się z jedną, dowolną osobą na świecie, kto to by był?

Manson czy Shindy? Manson czy Shindy? Cholera, nie wiem. ;_;

10. Lubisz zombie?

Wolę wampiry. Klasyczne. Podkreślam klasyczne. A nie błyszczące się w słońcu… nie dokończę. :P

11. Twoje ulubione słowo?

W ogóle. xD Nadużywam go.

Moje pytania:

1. Wolisz yaoi czy yuri?

2. Ulubiony artysta?

3. Gdybyś miał zespół, kim chciałbyś w nim być?

4. Co skłoniło Cię do pisania?

5. Japonia czy Korea?

6. Trzy ulubione utwory?

7. Co jest Twoją inspiracją?

8. Lubisz nietypowe paringi w yaoi?

9. Kogo chciałbyś spotkać na żywo?

10. Twoja reakcja, kiedy po raz pierwszy zetknąłeś się z japońskim rockiem?

11. Słodycze, za które oddałbyś wszystko?

Osoby, które taguję:

ShiNda

BeatleStarr 

Setsu

Arashi

Nie mam więcej. ;_;

Kenzo komentuje ]:->

Hej, dzisiaj nie będzie Niki, nie będzie Shindy'ego, będę ja, Kenzo. Nareszcie ja! Nie ten doczep, ten karaluch, szczur ze ścieków, tylko ja. Ale przejdźmy do rzeczy. Dzisiaj postanowiłem skomentować pewien filmik dotyczący Anli Pollicino. Oto i on: 

Zatem tak: już na wstępie słyszymy niecenzuralne "fuck you" z ust wokalisty. Najwidoczniej Shindy postanowił zabawić się w niegrzecznego chłopca. Następnie jest mocne "You Spin Me" oraz nędzne "Round"... Jakby Shindy'emu zabrakło energii albo jaj, żeby powiedzieć to jak należy. Ja stawiam na to drugie. 

0:31 - myśli tego faceta na schodach: "Spierdalam stąd, nie będę słuchać gówna".

0:38 - nagła zmiana miejsca, a Shindy jak był beznadziejny, tak nadal jest!

0:41 - Chryste Panie! Zbliżenie na Shindy'ego! Nie! Nie róbcie mi tego!

0:52 - Yoichi, uff... No na niego mogę patrzeć. 

0:56 - cieć myśli, że jak se zepnie kłaki to będzie ładniejszy. Sorry, Shindy, life is brutal...

1:11 - co on robi? Tak kręć tą dupą, może ci biodro wypadnie! <szaleńczy śmiech>

1:21 - ej, Yoichi jest uroczy. 

1:41 - nie podchodź do mnie! Spierdalaj!

1:44 - Matko Boska! Za jakie grzechy?!

2:15 - no i mam w dupie, czego ty chcesz. 

2:34 - co to za dźwięk? Ja pierdolę... 

3:05 - dawaj, Masatoshi! Zagłusz doczepa! 

Dupa, nie posłuchał mnie. =.= To by było na tyle. Może jeszcze kiedyś się tu pojawię. 

N: KENZO! JAKIM PRAWEM PISZESZ NA MOIM BLOGU?!

Ke: Ups, Nika zauważyła, to ja spadam. Bai. :3

Gienia ^ ^

Nie wiedzieć czemu nie chciały mi się dodawać notki, więc nadrabiam.

Mieliśmy przedwczoraj przygotować niespodziankę dla wychowawczyni, ale nie wyszło i zrobimy ją w poniedziałek. Specjalnie pojechałam do szkoły, ale wiedziałam, że jak nic nie wyjdzie, to pójdę na sushi z Filipem i Martą. No i na miejscu okazało się, że mają doła i nie chcą iść... Powiedziałam, że na 15.30 jestem umówiona do kina i nie mam za bardzo co ze sobą zrobić, a wracanie do domu jest bezsensu. Marta wymyśliła, że pójdziemy na naleśniki. Ostatecznie musieliśmy zamówić, co innego, ponieważ na naleśniki musielibyśmy długo czekać. Nawet nie liczyłam kalorii. Zjadałam tyle, że pewnie bym się załamała. Jednak ostatnio byłam z siebie nawet zadowolona. 488 kcal, poniżej 500! ^^ Oby tak codziennie. Zauważyłam, że mniej zjadam, gdy jestem w domu... 

Potem podeszłam pod browar, chwilę pochodziłam z Martą, aż przyszła druga Marta. Do kina trochę się spóźniłyśmy, ale i tak leciały reklamy. Poszłyśmy na "Frankenweenie". Generalnie uwielbiam filmy Burtona, ten miał kilka spraw, które nie zostały jakby dokończone, ale sam w sobie był uroczy. ^^

A wczoraj widziałam się z Gienią! *.* Spotkałyśmy się przed M1, trochę po nim pochodziłyśmy, potem do Ikei, a potem samochodem z jej ciocią i siostrą do Starego Browaru, gdzie widziałyśmy Azjatów. *.* Tak, jestem, że tak powiem wyczulona jeśli o Azjatów chodzi i znajdę ich wszędzie, a jak już znajdę, to zaraz oznajmię to osobie, która obok mnie stoi ("Azjaci! Azjaci!"). Zjadłyśmy obiad. Kurczę, ten dzień był tak zajebisty, że nie wiem, jak go opisać, żeby chociaż w jakimś stopniu oddać tę zajebistość. Ale spróbuję. Generalnie dużo gadałam i nie wiem, czy przypadkiem nie za dużo. ^^" Biedna Gienia musiała to jakoś znosić. Potem poszłyśmy na naleśniki, to znaczy Gienia zjadła naleśniki, a ja panini. Ale niestety wszystko, co zajebiste szybko się kończy i musiałam wracać do domu. ;_; Ale to nic, ponieważ dzisiaj widziałyśmy się znowu. Zjadłyśmy obiad u siostry Gieni, chwilę posiedziałyśmy, rozmawiając o Anli, mangowcach, o tym jaką wiochę zrobili mangowcy na koncercie Anli, o tym, że Masatoshi jest słodki, a Shindy kochany, oglądałyśmy przeurocze rysunki Gieni, nagie zdjęcia Kiyozumiego (oczywiście ocenzurowane xD) oraz pozostałych Anli (w ubraniach). Ale potem Gienia musiała jechać razem z ciocią na dworzec. Zabrałam się razem z nimi, by pożegnać się z Gienią. I kiedy tak stałam na tym peronie i patrzyłam jak pociąg odjeżdża, zachciało mi się płakać. Pewnie przez pewien czas nie będę miała, co ze sobą zrobić… Tęsknimy za Tobą, Gieniu. Przyjeżdżaj jak najszybciej się da, bo my tu na Ciebie czekamy. ^^

Tatsu: Tak nareszcie nie musiałem się schylać, by na kogoś popatrzeć.

D: Ja to samo.

MYV: I ja. :D

Ru: No, ja też nareszcie nie musiałem się schylać.

Wszyscy: o.O”

Ru: No co? >.< Wracaj, Gieniu, nie zmacałem Ci stopy, bo nie wypadało przy Twojej rodzinie. ^^”

Kiyo: <wpadł w depresję>

Taku: Z Kiyozumim jest naprawdę źle…

Kiyo: Gienia, wracaj, błagam. T.T

N: Widzisz, wszyscy chcą, żebyś wróciła, a Kiyozumi zaraz zacznie się ciąć.

Taku: Zabierzcie mu tę żyletkę!

<wszyscy rzucają się na Kiyo>

Kiyo: Miejcie litość, moje życie straciło sens!

Masa: Gienia przyjedzie. Obiecała.

Kiyo: Przyjedzie?

S: Tak.

Kiyo: <wyrzuca żyletkę> No to ja czekam, Gieniu. : *

Szkoła, platformy i... Azjata! *.*

Hej. ^ ^
Dziś wyjątkowo musiałam jechać na chwilę do szkoły, żeby oddać artykuł i książkę z wzorami. Tak, tak, Nika pisze artykuł o Lolitach do gazetki szkolnej. Rzadko wychodzę na dwór, jak już to na krótki spacer, spotkanie z przyjaciółmi bądź wizytę u lekarza, więc już nieco odwykłam od tych wszystkich spojrzeń, które wywołują moje buty lub fakt, że przy minusowej temperaturze chodzę w spódniczce.

W szkole widziała kilka osób z mojej klasy. Niestety nie spotkałam się z Filipem. Oddałam artykuł oraz książkę i opuściłam szkołę. Wsiadłam w czwórkę, tę starą, w której są dwa krzesła złączone jednym oparciem. Jedziemy. Na którymś przystanku po drugiej stronie przysiada się jakaś nieznana mi osoba, której kaptur od kurtki mnie strasznie wkurza, bo czuję go na karku! =.=  Myślę sobie "Facet (nie wiedzieć czemu uznałam, że to facet) zabieraj mi w tej chwili ten kaptur!". Niestety najwyraźniej nie umie czytać w myślach, bo nadal czuję ten kawałek kurtki na sobie... Wreszcie mój przystanek. Wstaję, patrzę, a to Azjata! Śliczny Azjata i chyba, CHYBA w miarę dobrze zbudowany. Chociaż bardziej patrzyłam na jego twarz. I on też się spojrzał. ^ ^ Ale minę miał ponurą, więc coś humor nie dopisywał. I chyba też spojrzał na moje buty. xD

Potem pojechałam do poradni. Tak, ShiNda, to jest to miejsce, gdzie czekałaś na mnie godzinę. ;]
Kiedy czekałam na swoją kolej przeszła jakaś pani (też pracownica poradni) na takich zajebistych platformach. Czarnych, wysokich i ogółem genialnych. Kiedy przeszła, powiedziałam: "Jakie buty!" A moja mina wyglądała pewnie mniej więcej tak: *O*. Moje platformy to przy nich co najwyżej platforemki.
Kiedy już weszłam do tego pokoju, dostałam do wypełnienia ankietę i jakieś zadania z obrazkami, liczbami i układaniem wzorów z klocków. xD Ale ej, to wcale nie było takie łatwe.

Potem wróciłam do domu. Niestety żadnych Azjatów już nie spotkałam. Ale może następnym razem? ;]

Urodziny Kenzo!

Hej, na początku trochę z mojego życia. Zrobiliśmy dziś z rodzicami chruściki. Są pyszne, ale trzeba będzie sprawdzić, ile mają kalorii...

Wyszły dwa talerze. ^ ^

Moja kokarda XXL. Podobną ma Kiyozumi. Kradziej. xP

A teraz najważniejsza część notki. Urodziny mojej pierwszej japońskiej miłości - KENZO!
Ke: Taaak! Wreszcie ja, a nie ten długowłosy baran! <dzikie pląse>
N: o.O
Zatem tak, czego ja Ci mogę życzyć, mój kochany?
Ke: Teraz to kochany, a wcześniej "Shindy, jaki słodki Shindy *.*"...
N: Siedź cicho, bo zaraz nici z życzeń. >.<
Tatsu: Życz mu, żeby wreszcie przestał czytać mangi dla dziewczynek.
Ke: Mangi dla dziewczyn są wspaniałe. Uczą wrażliwości.
Ru: Ej, Kenzo... czytasz yaoi?
H: Fuj, geje!
Tatsu: Skończ! >.<
N: Ej, ja tu miałam składać życzenia, zatem tak:
- żebyś przestał migdalić się z Yumehito, nienawidzę tego gościa i jestem po prostu zazdrosna =.=,
 Ke: Teraz już wiesz, co czuję, gdy muszę słuchać o Shindym.
N: Tak, tylko, że ja muszę znosić Yume od dawna, a Shin pojawił się naszym domu jakiś czas temu.

- żebyś skopał kiedyś Yumehito, należy się palantowi,
- żebyś kiedyś opryskał Yumehito ketchupem
Ka: I dodał trochę majonezu. *.*

- żebyś wyrzucił z Ayabie Yumehito,
- żebyś pomógł mi utuczyć Yumehito (sukinsyn nie ma prawa ważyć tyle co ja), utuczymy go aż pęknie! *.*
Ke: Ekhem... Dlaczego te życzenia dotyczą Yume, a nie mnie?
N: Oj, wybacz. ^ ^"

- żebyś był zdrowy,
- żebyś był szczęśliwy,
- żebyś doskonalił się w tym, co robisz, bo jesteś świetnym perkusistą,
- żebyś nadal udawał tego bad boya, podczas gdy jesteś niewinnym aniołkiem ^.^,
- nigdy nie zapominaj, że to Ty byłeś pierwszy i choć może Ci się wydawać, że teraz najważniejszy jest dla mnie Shindy, zawsze masz w moim serduszku szczególne miejsce.

Kocham Cię, Ken-chan i nie wiem, co by zrobiła, gdyby Ciebie zabrakło.

Jedno z moich ulubionych zdjęć. *.*

ShiNda, pamiętasz? xD

Oczywiście ćmik musi być. Jakżeby inaczej?

To by było wszystko. Bai. : *

"Co mnie żywi, niszczy mnie"

Dzisiaj troszkę pomarudzimy. A co! Mój blog, mam do tego prawo.
Ostatnimi czasy strasznie się obżeram. Zaczęłam liczyć te kalorie, ale chwilowo przestałam z obawy, że spanikuję, kiedy zobaczę sumę.
Zdarza się, że jednego dnia zjem dajmy 800, a następnego 900. Jak można się tak cofać?

Muszę pokochać głód. Anę już kocham, ale do niego nie mogę się przekonać. Ale zauważyłam, że lubię go bardziej niż kiedyś. Dawniej ulegałam mu od razu, teraz wytrzymuję dłużej.

Nawet nie potrafię się przypilnować i zjeść tylko te 700 kcal. A ja mam w planach 500. I jak mam to niby zrobić? Dlaczego jestem taka beznadziejna? Dlaczego nic nie mogę zrobić dobrze? Nawet schudnąć.

Często słyszę, że się tym wykończę. Ale ja chcę to zrobić. Mogę się wykończyć. Mogą mnie zamknąć w szpitalu. Mogę paść na ulicy z wyczerpania. Bylebym była chuda.

Cholera, czy tak trudno zrozumieć, że chcę być po prostu szczęśliwa? Czy tylko oni zasługują na szczęście, a ja już nie? Co ja takiego zrobiłam, że wszyscy są przeciwko mnie?

Dawno nie było mi słabo. Nie lubię tego stanu, ale uświadamia mi on, kim jestem. A prawda jest taka, że jestem anorektyczką i... jestem z tego dumna.

Moje thinspiracje

Hej, u mnie już lepiej. ^ ^ A to dlatego, że wczoraj co prawda zjadłam aż 1024 kcal, dziś obiecałam sobie maksymalnie 900, a ostatecznie zjadłam 886! Jutro 700.

Dziś zamieszczę zdjęcia moich thinspiracji, czyli osób, które inspirują mnie do bycia chudszą.
Moją główną thinspiracją jest Shindy:

Głównie to dzięki niemu chcę ważyć 40 kg. Jest taki śliczny i chudziutki. *.* Rodzice nie wierzą, że waży 55 kg, ale jeśli to prawda, to ja koniecznie muszę być dużo, dużo chudsza. Dlatego też  40.

Drugi jest Tomoya z RoyZ:

Boże, jaka chudzina.

Następnie mamy Meeva: 

Kolejna chudzinka. ^ ^

 Marzy mi się bycie J-rockowcem. *.* Na nich nikt nie naskakuje za to, że są chudzi. Dziewczynom podobają się ich wystające kości. Dlaczego oni mogą być anorektycznie chudzi, a ja nie?

Koszmar

Miałam ostatnio koszmar. Śniło mi się, że ważyłam czterdzieści dziewięć kilogramów...

Chyba nigdy nie było tak, że myślałam tylko o sobie. Tak mi się przynajmniej wydaje. Zawsze współczułam całemu światu. A co on zrobił? Kopnął mnie w dupę. Więc teraz chcę zrobić coś dla siebie. Chcę schudnąć, by nareszcie się dobrze poczuć, by patrząc w swoje odbicie powiedzieć sobie szczerze: "Kocham cię. Nie jesteś idealna, ale taką cię właśnie kocham". Dlaczego nikt mi na to nie pozwala?

Dlaczego moi przyjaciele nie akceptują Any? Co ona takiego zrobiła? Przecież chce dobrze, przecież się stara... Chce, żebym była szczęśliwa.

Moja pozytywne myślenie diabli wzięli. Ludzie powoli mnie opuszczają... Boję się, że zostanę sama. Z tego nie da się samemu wyjść. Ale skoro inni chcą, żebym umarła... Nie boję się śmierci. Boję się życia.

Dlaczego wszyscy uważają naszą przyjaźń za toksyczną. Przecież Ana nie robi nic złego. Wszyscy kiedyś umrzemy. Może mnie ma właśnie zabić anoreksja?

Nie chcę, żeby ktokolwiek płakał z mojego powodu. Nie chcę, żeby się o mnie martwili. Przecież ja doskonale wiem, co robię. Przecież ich nie zostawię. Chcę być tylko szczęśliwa.

Dzisiaj śnił mi się szpital. Trefiłam tam z powodu anoreksji...

Chciałabym stąd cichutko odejść. A może już odchodzę? Powoli, krok po kroku. Rozmawiałam wczoraj z Shiro. Powiedziała, że dążę do samodestrukcji, że powoli umieram. W takim razie... jestem na dobrej drodze.